برای نمونه پیوستن به پیمان شانگهای و گروه بریکس اتفاقی ساده نبود و مستلزم اراده‌ای محکم و ایجاد آمادگی‌های لازم در یک کشور ‌بود.

نزدیک‌تر کردن روابط با روسیه و چین و کشورهای حاشیه خلیج فارس و معطوف نبودن صرف به غرب از جمله ویژگی‌های دولت مردمی ایران قوی بود.

برجستگی اقدامات دولت شهید آیت الله رئیسی در عرصه سیاست خارجی زمانی عیان‌تر می‌شود که بدانیم ذره‌ای تعدیل در تحریم‌های ایالات متحده انجام نگرفت، اما بحران‌هایی مانند فروش نفت که در دولت روحانی تبدیل به مسئله‌ای امنیتی شده بود، در دوره کنونی تقریباً مرتفع شد.

تنزل سطح روابط ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس و جهان عرب که در دولت روحانی به اوج خود رسیده بود، به میزان قابل توجهی اصلاح شد و علاوه بر برقراری روابط دیپلماتیک با سعودی، سطح روابط با امارات، قطر، مصر و... ارتقا یافت.

افزایش روابط با روسیه دستاوردهای محسوسی داشت که از جمله آن می‌توان به قرارداد تکمیل کریدور شمال-‌جنوب با سرمایه‌گذاری روس‌ها اشاره کرد که پس از بهره‌برداری در سال‌های آتی، ایران را به یک درآمد پایدار می‌رساند.

نزدیک‌تر شدن روابط ایران و عراق و انعقاد توافق‌نامه امنیتی میان دوکشور به منظور خلع سلاح گروه‌های تروریستِ لانه کرده در اقلیم شمال این کشور نیز از جمله عایدات و کامیابی‌های دولت کنونی است که رئیس جمهور و وزیر امور خارجه‌اش را در بین خود نمی‌بیند.

مردم ایران فراموش نمی‌کنند دولت قبل رسماً مشکل واردات واکسن را به عدم پیوستن به اف‌ای‌تی‌اف نسبت می‌داد اما شهید رئیسی پس از برعهده گرفتن سکان اجرایی کشور با رایزنی‌های موفق توانست ده‌ها میلیون دُز واکسن وارد کشور کند و بحران همه‌گیری کرونا را خاتمه بخشد.

تقویت همکاری وزارت امور خارجه با بازوی اجرایی جمهوری اسلامی در منطقه یعنی نیروی قدس سپاه هم از ویژگی‌ها و دلایل موفقیت دولت مردمی ایران قوی بود که وزیر شهید دکتر امیرعبداللهیان توانست دستاوردهای میدانی را به کمک دیپلماسی آورد و برعکس از روش‌های دیپلماتیک برای پشتیبانی از نیروهای محور مقاومت در منطقه بهره گرفت.

در پایان ذکر این نکته لازم است که سیاست خارجی جمهوری اسلامی در دوره ریاست جمهوری شهید آیت الله رئیسی مبتنی بر اصول انقلاب اسلامی سال۵۷ و بر اساس اصول عزت، حکمت و مصلحت بود و ایرادات بزرگ دولت گذشته را در خود نداشت.

در این دولت نگاه به غرب به اندازه منفعتی که برای ایران تحصیل می‌کرد بود و نه بیشتر؛ و دیپلماسی عمل‌گرایانه دولت آنجاهایی را نشانه می‌گرفت که منافع عینی و پایدار برای کشور دربرداشت.